وقتی اشک نم نم تا گوشه لبش جاری میشد کارولین فکر کرد که زندگی واقعاً عجیب است. درست هنگامی که او فکر می کرد هیچ چیز برایش معنا ندارد (حالا که او به نرده های پلی، 30 متر بالاتر از رودخانه چسبیده و آماده پرش بود.) چرا حالا باید او متوجه نسیمی خوش آیند و گرم تابستانی شود که از لا به لای موهای بلوند او میگذشت و پشتش را تا لبه ی شلوار جینش نوازش میکرد؟ و چرا او اکنون باید متوجه دسته ای خیره کننده مرغ های دریایی شود که در آسمان صاف آبی، در خانه شان، در زیستگاهشان، پرواز میکنند؟
کارولین در تمام 19 سال عمرش، به یاد نمیاورد که از زیبایی چنین چیزهای ساده تحت تأثیر قرار گرفته باشد. او همیشه دیر متوجه چیزی میشد و حالا خیلی دیر شده بود، زیرا او تصمیمش را گرفته بود .